Huiseigenaar Selina Roskam: “Ik heb alles gedaan wat kon, om mijn steentje bij te dragen aan een betere toekomst”

Blog geschreven door Selina Roskam.

“De dag na de herfstvakantie namen de bouwvakkers mijn huis over, nu bijna een jaar geleden. Daar aan vooraf gingen vele weken en maanden van uitpluizen, doorvragen en volhouden. Het was de tijd dat ik me niet met een kluitje in het riet liet sturen bij “het kan niet”. Ook de tijd dat ik de aannemer in vertrouwen nam, vertrouwen op zijn ervaring, dat we toonden door met een open begroting te werken, die aan het einde 18 pagina’s telde. En dat ik naar de bank ging om mijn hypotheek te verhogen, en zelfs een paar uren meer ben gaan werken om de hypotheek rond te krijgen.

Een voorbeeld van dat het niet zou kunnen was het project warmtepomp. Ik was er heilig van overtuigd dat het rendement dat bij een grondgebonden warmtepomp hoort, beter past bij een huis dat niet helemaal perfect is. Gewoon door mijn eigen logica te gebruiken dat een aanvoertemperatuur die eigenlijk altijd tussen de 8 en 14 graden schommelt gewoon beter is dan één die werkt op een aanvoer tussen -10 en +30. 

De warmtepomp 

Maar ook dat de keuze voor een niet-luchtwarmtepomp ook een apparaat op het dak of in de tuin zou schelen. En als laatste dat de koeling die een grondgebonden warmtepomp je geeft lekker passief is, en dus niet veel stroom kost. Het lastige was wel dat die buizen voor de warmtepomp 130 meter de grond in moeten. Kan niet – want te dicht op de gevel; kan niet – want boorder komt niet in achtertuin; kan niet – te kostbaar. Dat laatste bepaalde ik toch zeker zelf wel. En uiteindelijk vond de aannemer een partner in de installateur die zei dat ze dat wél konden uitvoeren, gewoon in de voortuin die 3 meter diep is. Dus gaan met die banaan. Maar toen bleek dat de boorder heel druk was, werd het nog even spannend. Uiteindelijk kwam de  planning wel rond, de laatste week voor de kerstvakantie was wel haalbaar. En dat ging dus helemaal lukken met de start net na de herfstvakantie.

Uit huis

De rigoreuze verbouwing van mijn huis vereiste ook van mijn gezin en mij dat we eruit moesten. Zonder achtergevel, verwarming en douche lijkt dat ook logisch. Mijn twee kinderen en ik verhuisden naar een klein appartement, van mijn partner, die zelf vervolgens tijdenlijk in een bovenwoninkje van familie ging wonen. Midden in de coronatijd, dus veel thuiswerken en thuis school volgen. Niet makkelijk, maar de tijd vloog om.

Buizen

Tijdens de verbouwing ging er eigenlijk niet zoveel mis, waar ik veel last van had. Behalve dan dat ik me een hoedje schrok van het buizensysteem dat bij de nieuwe mechanische ventilatie hoorde, tot aan de zolder. Door af te timmeren zie je het niet meer, maar ook het apparaat van de ventilatie, met WTW, is flink. De aannemer liep wel tegen beperkingen op, die corona met zich mee bracht. Zieke werknemers, en dan vooral de timmerman die mijn kozijnen in hun eigen werkplaats op maat zou maken. Dat kwam uiteindelijk goed.

Ik zag dat het gedoe rondom de bouwvergunning met het hoogteverschil met de buren door de aangebrachte ventilatie onder de nieuwe dakpannen voor niets was geweest. De praktijk is toch echt anders dan je van tevoren kan inschatten. 

Be good and tell it

En ondertussen blogde ik verder over de voortgang van mijn huis, dat langzamerhand weer dicht werd gemaakt, met veel isolatiemateriaal en zonder kieren, dat een nieuwe duurzame installatie kreeg en dat naar onze smaak werd afgewerkt. Daar kreeg ik zo veel positieve reacties op dat dat ook echt heel leuk was, en alle lastigheidjes die je tijdens een verbouwing ervaart, wat verzacht. Want nog zo’n lastigheidje, die er helaas niet veel beter op wordt als ik de kranten lees, zijn de aansluitingen op onze nutsvoorzieningen. Of je er nu meer van wil hebben (netverzwaring) of minder (weg met die gasleiding), er zitten adminsitratieve processen aan vast, die lang duren, die bewijs van je vragen in allerlei foto’s en heel veel geduld dus.

Genieten maar

Maar wat waren we blij toen we eind januari weer terug mochten in ons huis. Gewoon omdat het mooi, nieuw, fris en hip was. Nog blijer werden we toen in maart ook de vloerverwarming aan kon. Wat een genot was dat. Een daarna in het voorjaar, toen we gewoon de openslaande deuren opengooiden en in het zonnetje koffie konden drinken in de tuin. Dat ons huis weer ons huis was geworden.

Nu een jaar later ben ik voldaan. Ik heb alles gedaan wat kon, om mijn steentje bij te dragen aan een betere toekomst, om mijn CO2 footprint flink te verkleinen. En dat terwijl ik er in comfort op vooruit ben gegaan en toch gewoon mijn hypotheek kan betalen, zoals alle andere mensen die naar een nieuw huis verhuisd zijn. Alleen ik ben blijven wonen waar ik woon. In de mooiste stad van Nederland, in de fijnste straat van Amersfoort. Dus ja, het kost geld, veel geld; het is gedoe, veel gedoe. Maar het was het waard! Iedere minuut die ik in dit project heb gestopt, krijg ik nu terug in meer comfort, geen zorgen over een aardgasrekening, meer ruimte en werkkamer, meer beestjes in de tuin door groendak en andere beplanting. 

Ik ben blij dat ik dit natuurlijke moment van verbouwen heb aangegrepen om er alles uit te halen wat er inzit.” 

Op 30 oktober en 6 november doe ik mee aan de Duurzame Huizenroute: kom kijken! Er staan in de directe omgeving van mijn huis nog een paar huizen open, zodat je er een mooie route van kan maken.

Bekijk de woning van Selina >